Trupul verii (II)

Trecu un timp de când se auzi ultima ploaie Căzând peste șopârle și furnici.
Acum văzduhul arde nesfârșit;
Și fructele conturul gurii-și colorează. Crevasele pământului încetul cu încetul se deschid;

Și lângă apa ce picură silabă cu silabă,

O plantă uriașă privește soarele în ochi!

Cine-i acel ce stă întins pe dune de nisip, Fumând din argintate frunze de măslin?

I se-ncălzesc cicadele-n urechi;

Furnici trebăluiesc pe pieptul său;

Prin ierburile-axilei alunecă șopârle;

Și alge prinse de picior înfiorate sunt de-un val

Trimis de o sirenă ce cântă cam așa:

O, trup al verii bronzat și dezgolit,

Hrănit cu seve de măslini și sare;

Tărie-a stâncii și-al inimii fior;

Vârtej de vânt prin plete de răchite;

Zefir de busuioc pe pubieni zulufi;

Înfășurat în stele și-n acele de pin,

Al verii trup profund, corăbier al zilei!

Vin ploile mărunte, puternicele grindini;

Prin ghearele zăpezii pământurile trec, Învinețind adâncul cu valuri furioase;

Și se scufundă dealuri în ugere de nori.

Și-n ciuda-acestor lucruri tu inocent zâmbești,

Găsindu-ți iar clepsidra de timp nemuritor, Precum pe țărmul mării te regăsești în soare;

Și nuda ta vigoare, în bolțile de cer.

traducere - g. Cristea

El sol primero

Cuerpo del verano (II)

Hace tiempo que se oyó la última lluvia
Sobre las hormigas y las lagartijas
Ahora el cielo arde infinito
Los frutos se pintan los labios
Los poros de la tierra se abren poco a poco
Y junto al agua que gotea sílaba a sílaba
¡Una enorme planta mira al sol a los ojos!

Quién es ese que está tendido sobre las lejanas arenas
Boca arriba fumando las plateadas hojas del olivo
Las cigarras se calientan en sus orejas
Las hormigas trabajan en su pecho
Las lagartijas se deslizan por la hierba de su axila
Y por las algas de sus pies suavemente pasa una ola
Enviada por la sirenita que cantó:

¡Oh desnudo cuerpo del verano quemado
Comido por el aceite y la sal
Cuerpo de la roca y estremecimiento del corazón
Gran revuelo al viento de la cabellera de mimbre
Aliento de albahaca sobre el rizado pubis
Lleno de estrellitas y agujas de pino
¡Cuerpo profundo, bajel del día! 

Vienen pausadas lluvias impetuosos granizos
Azotadas pasan las tierras en las garras del viento helado
Que en las profundidades negrea con olas furiosas
Se zambullen los cerros en los espesos pechos de las nubes

Y pese a todo sonríes despreocupadamente
Y reencuentras tu hora inmortal
Como en la arena te reencuentra el sol
Como en tu desnuda salud el cielo.

II

ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Πάει καιρός που ακούστηκεν η τελευταία βροχή
Πάνω από τα μυρμήγκια και τις σαύρες
Τώρα ο ουρανός καίει απέραντος
Τα φρούτα βάφουνε το στόμα τους
Της γης οι πόροι ανοίγουνται σιγά-σιγά
Και πλάι απ’ το νερό που στάζει συλλαβίζοντας
Ένα πελώριο φυτό κοιτάει κατάματα τον ήλιο!

Ποιος είναι αυτός που κείτεται στις πάνω αμμουδιές
Ανάσκελα φουμέρνοντας ασημοκαπνισμένα ελιόφυλλα
Τα τζιτζίκια ζεσταίνονται στ’ αυτιά του
Τα μυρμήγκια δουλεύουνε στο στήθος του
Σαύρες γλιστρούν στη χλόη της μασχάλης
Κι από τα φύκια των ποδιών του αλαφροπερνά ένα κύμα
Σταλμένο απ’ τη μικρή σειρήνα που τραγούδησε:

Ω σώμα του καλοκαιριού γυμνό καμένο
Φαγωμένο από το λάδι κι από το αλάτι
Σώμα του βράχου και ρίγος της καρδιάς
Μεγάλο ανέμισμα της κόμης λυγαριάς
Άχνα βασιλικού πάνω από το σγουρό εφηβαίο
Γεμάτο αστράκια και πευκοβελόνες
Σώμα βαθύ πλεούμενο της μέρας!

Έρχονται σιγανές βροχές ραγδαία χαλάζια
Περνάν δαρμένες οι στεριές στα νύχια του χιονιά
Που μελανιάζει στα βαθιά μ’ αγριεμένα κύματα
Βουτάνε οι λόφοι στα πηχτά μαστάρια των νεφών
Όμως και πίσω απ’ όλα αυτά χαμογελάς ανέγνια
Και ξαναβρίσκεις την αθάνατη ώρα σου
Όπως στις αμμουδιές σε ξαναβρίσκει ο ήλιος
Όπως μεσ’ στη γυμνή σου υγεία ο ουρανός.